امام سجاد.

امام سجاد، زیباترین روح پرستنده ی تاریخ بشر و جامعه و فرهنگ ما

چند جمله را از متن صحیفه سجادیه را بدون انتخاب، می خوانم تا نشان داده شود که :

اولاً دعا به معنای آن نیست که وسیله ای باشد بی معنی از نظر خودش، یعنی برای اینکه ما چیزی بدست آوریم

ثانیاً دعا برای آن نیست که آن را جانشین مسئولیت های انسانی و عقلی خودمان بکنیم

ثالثاً در متن تشیع علوی، که مظهر مکتب نیایش و بنیانگذارش، امام سجاد -علیه السلام- زیباترین روح پرستنده ی تاریخ بشر و جامعه و فرهنگ ماست، نیایش مکتبی است که تجلیگاه عشق، آگاهی نسبت به جهان و عرصه ی نیازهای بزرگ انسانی است

رابعاً دعا، جهاد و مبارزه ی اجتماعی و جمعی در یک وضعیت ناهنجار اجتماعی است.

امام در صحیفه وقتی، صحبت از ذلت، و صحبت از آلودگی و عجز و خواری و امثال این حالات دعا کننده است می گوید: انا [من].

گاهی هست که چیزی را مثل نجات، فلاح یا خیر و توفیق به نعمت می خواهد، می گوید: برای ما.

وقتی که احسان وافر و فضل زیاد می خواهد، می گوید: آن ها، مسلمین. خودش را کنار می کشد. من متوجه شدم که این نشانه این است که امام سجاد -علیه السلام- به خاطر وضع زندگی اجتماعی خاصی که داشته، بخصوص آن فاجعه ی بزرگ که در جلوی چشمش گذشته -که هیچ انسانی آنچنان منظره ای را در اوایل جوانی ندیده- و بعد مسلماً بار سنگین این مصیبت و این اندوه تا آخر عمر بر دوشش بوده است، و زندگی اش نشان می داده که حتی در حرکت، کوچکترین نشانه ای، برای او عاشورا را تداعی می کرده و او را به ناله و فریاد و اشک می آورده است و بخصوص امام سجاد در دوره ای بوده، که حتی کوچکترین امکاناتی را که دیگر ائمه داشتند، نداشته است.
امام سجاد -علیه السلام- در شرایط خاصی است، که حتی امکان خوب مُردن هم برایش فراهم نیست. (زیرا شهادت به معنای خوب مُردن است) در زندگی امام سجاد شرایط خاصی فراهم آمده، که توانایی خوب مُردن را نیز -چنانکه پدرش داشته است- ندارد. و در چنین زجری که آدم، حتی، نتواند بمیرد، زندگی کردن مسلماً روح را در کوره ی رنج هایی می گذارد، که بیش از هر عاملی یک روح زلال، و شکسته و گداخته را که در کلمات و در تعابیر و احساس هایش متجلّی است، رنج می دهد.

برگرفته از کتاب #نیایش، ص ۱۷۰ - ۱۷۲

#مجموعه_آثار_8
#دکتر_علی_شريعتی
#سخنان_و_جملات_شریعتی

doctor_alishariati@